TOUGH TIMES NEVER LAST BUT TOUGH PEOPLE DO

Monday, December 31, 2007

unexpected packages

Friendships develop thru interactions with others. It involves simultaneous acceptance and adaptation willingly given by two complementary/supplementary parties. Such premise has certainly fortified my existence. I have learned the value of life, love, trust and forgiveness with the aid of my comrades. I also understood that friends are different from acquaintances. They are the individuals whom are souls can go naked with. They come to us in unexpected packages. Some are nicely wrapped with silk ribbons and fancy papers, while others are placed in neat boxes. But no matter how they are parcelled, in the end what counts most is how we accept them especially when we become aware of their genuine contents.

In my 24 years of stay here one earth, I have met a few good souls whom I consider my allies. Once in my wayward life, it never came to me that we would be this close. As far as I can remember, we have all climb hilltops to be where we are now. Although I am not sure how long will this last, I am just grateful they came.

Tuesday, December 25, 2007

The Golden Compass

a movie review

The Golden Compass is one of the much awaited films in 2007. The trailer is definitely overwhelming especially if you are a fan of Nicole Kidman (Mrs. Cutler in the story) and Philip Pullman (the author of this famous book). Like many other, movie buffs, film critiques and book worms I have great expectations for the movie. I had so much hope that Chris Weitz (writer and director of the screenplay) would break history with his script and direction of the movie. Sadly, the screenplay didn’t even reach one third of my expectation. Weitz was not able to give justice to the work of Pullman. The film failed miserably to deliver any semblance of the author's story. The film was not able to deliver the most important points sighted in the book. Also, the abrupt shifts in the movie confused viewers regarding the message embedded in the screenplay.

If we separate the book from the entity of the screenplay, the movie will fail to stand on its own. Although, its cinematography is certainly commendable, the totality of its content is execrable. The story was truncated beyond the necessity involved in translating a book to film, the intricacies of the characters (especially Lyra) were swept over with a series of single scene expositions that do not readily allow viewers to explore the depth of each pesrona. Despite the talents of all the actors involved the direction of Weitz failed to show his audience the connection of one character to another.


All in all in a scale of 1 – 10, 1 being the lowest and ten being the highest, I’m giving the movie a rating of 2. A point goes to the cinematography and another point goes to Wietz for his efforts.


At the moment, it is one of the most disappointing films I have seen this year.

Friday, December 14, 2007

BASAG

Walang takot na sinalubong
Ang matatalim na bato.
Buti’t galos lang ang natamo
Sa biglaang pagkakaluhod.
Muntik ng sumabasob
Ng tangkaing saluhin
Laman ng mesang tumaob.
Kahit halos mabangasan
Pagkahulog ay di napigilan.
Pira-pirasong sumambulat.
Mga himaymay ay nagkalat.


Sa isang iglap,

Ang kristal na pinakaiingatan

Walang patumanggang nawasak
Inagaw ng anino
Kawalang-malay ng tunggak.



Friday, November 30, 2007

space

If in between heartbeats
Lies the flame of perpetual darkness,
Can drops of blood
Quench the thirst
Of a lost soul?
Indeed,
It was adrenalin rush
That provoked awakening.
The flesh is again
At its finest
The scars,
Yes, the scars
The scars of yesterday,
They can no more be seen.
Then, amidst ambiguity
Surprising,
Yet unwaveringly true
A faint throb
Activated a bomb
That blasted the emptiness away.
Suddenly, everything is at a halt.

Tuesday, November 27, 2007

Boyhingi

His shirt was painted with mud, his hair was dry and sticky; if my calculations are correct his is between seven to eight years old. But I am certain that his eyes showed the burdens of an adult. Let’s call him Boyhingi.

I saw him yesterday afternoon standing in front of the main entrance of SM North. He was begging for alms. I was relishing my snack. He looked at me. His gaze was filled with hope. I actually guessed what he wanted even without saying a word. So, I came near him and leaned forward; I told him to wait for me. His lips were small and dark but then that did not prevent him from smiling at me when he heard what I said.

My mouth quivered as I hurriedly ate the shawarma sandwich in my right hand. I was quite disturbed with the thought that he is watching me savour the taste of my snack. He patiently stood there. Perhaps, he was wondering why I asked him to wait for me. When I finished my sandwich I grabbed his left hand without any hesitation. I told him to come with me. We were about to enter the mall when he suddenly said “Bawal po kami diyan sa loob.” Being taken aback by what he said I asked him “Kumakain ka ba ng donut? Ibibili na lang kita sa loob ha. Dito ka lang.” So I had to leave him there as I purchased donuts for him. I don’t have much money yesterday and I wished I could give him more. I felt so guilty that with God’s many blessing I could only do so much for this boy.

After coming out from the donut store, I went straight to him to hand the bag of donuts. I was about to ask him where his parents were, but he went away after receiving what I gave him. I was left there hanging and wondering what will happen to him some years from now.

Many times, I encounter children like Boyhingi in the streets. I see them coming up jeepneys wiping the shoes of strangers they don’t know. I meet them in the church selling sampaguita garlands. I see them everywhere. We see them everywhere. Some people would just give them coins just to avoid the nuisance they bring whenever they ask for alms. Others would blame their parents for their misery. Tsk! Tsk!

With the naked eye, he might look less of a darling to any of us. But he is an angel in the eyes of God. When you see him around, think of him as God’s little messenger. He is inviting you to do good.

Thursday, November 22, 2007

steadfast

“Uy, ang tagal na nating di nagkikita. Kamusta?”

“Mabuti. Pero mas mabuti nga ngayon kausap kita eh.”

“Toh naman, ngek, kaw nga diyan kala ko nakalimutan mo na ako.”

“ Kahit kelan, di kita makakalimutan.”

“Talaga lang ha? Di ka kasi nagpaparamdaman.”

“ Lagi lang naman akong nandito para sayo. Ikaw ang naging abala sa mga ginagawa mo kaya siguro akala mo nawala ako.”

I thought I was all alone all this time,

I thought you have forgotten me

But, it was I who neglected your love

But, it was I who left you

Yet, without hesitation

You still care for me.

Now with you,

I am home to stay...


Minsan ganyan tayo. Akala natin iniwan NIYA tayo. Akala natin nag-iisa tayo. Akala natin pinabayaan NIYA tayo. PERO MARAMING NAPAPAHAMAK SA MALING AKA
LA.

When we fail, when we are hurt, when we loose in the game of life we blame HIM; we accuse HIM of leaving us behind, when in truth HE was standing right beside us all this time. The problem is, we are too busy to notice HIM; we are too pre-occupied with so many other things to take note of HIS presence. In most cases, we place HIM in the bottom of our priority list and with 99% certainty we suddenly remember HIS role in our lives when we are in the pangs of agony and despair. We treat HIM like a bank, wherein we are always on the verge of withdrawing even without depositing. Still, HE gives us what we need because he is merciful and loving.

Sometimes, we think he cannot hear our calls but HE does! Believe me or not. HE is available to hear us out 24 hours 7 days a week. Walang palya yan! Daig NIYA ang suncellular mo 24/7 di lang call and text ang available… madami pang iba. He can reach the far ends of the globe… because with him LAHAT POSSIBLE. Ganyan SIYA katindi.

Our relationship with HIM should never be limited to ritualistic activities prescribed by religion. Our bond with HIM is a pact that should be carried on in our day to day existence.

In my 24 years of stay here on earth, I have witnessed HIS unending love. He has shown me the colors that are beyond what the naked eye can see. HE is the light of my eyes amidst darkness. I never thought I would make it this far. But because HE is with me every step of the way I was able to see the sun at night...

GOD is more than enough...
_________________________________

Isang pangakong di mababali kailanman

“Basta ikaw chelle, BASTA IKAW!”


“BASTA IKAW LORD! BASTA IKAW!”

Sunday, November 18, 2007

Ikaw,Ang Hangin At Ang Ulan - by: Vener Santos

para kay salamangkera

ikaw...

sa bugso ng bagabag na sa isip mo'y tumutulak,
sa gumuhong pusong 'di kinaya ang bigat,
sa napiping panalanging hindi makalipad,
lagi silang naririyan,upang ika'y tulungang
ihakbang ang iyong mga paa,ihele
ang damdaming nasasabik sa panaginip.

ang hangin...

laging nakaalalay sa bawat mong galaw,
tahimik mang nakamasid sa iyong paligid,
laging may hatid na ginhawa sa bawat
mong langhap,kumakalas ang taling
sumasakal sa 'yong pusong naninimdim.

ang ulan...

sa tuwing ika'y nauuhaw sa paglaya
ng damdamin mong napupugnaw,
sa init ng luha na asidong tumutunaw
sa 'yong puso,naririyan siya
upang lunurin ang lumbay,
at sa tuwina'y kaagapay mo
sa pagdidilig ng punla
ng pag-ibig sa iyong puso.

___________________________
"sana makatulong to sa paglutas mo sa gusot ng lovelife mo...hehe." - Vener Santos (Posted by vener santos last 2007/9/25 9:30:00 at penster.fyi.ph)

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
well, i guess veny is one of those few people who knew what i felt back then.... thank you so much for being a friend vener santos....

Friday, November 16, 2007

Fallen Cleft

specially made for japhet's mom

I heard the wind whisper my name,
The echoes bounced back and forth
And left my ear a resounding melody.
The gentle murmurs cascaded
Like an old memory -
I miss your bosom,
That flowery bosom,
Oh, that flowery one;
Where seeds of music
Came to life;
No one can disturb
Her silent lullaby.

Departure from my side
Was not part of the prophecy;
For your hand
Is my sanctuary.

I miss your bosom, Mom
I miss you.

(
a collaboration between Japhet Calupitan & SaLaMaNgKeRa)
___________________________________________
Japhs, whereever she is... I bet your Mom is proud of you.

Saturday, November 3, 2007

LUMOS

Sa ilalim ng itim na ulap,
Maaninag ang naiibang kislap
Ng mga luhang nabuo
Mula sa walang tigil
Na pagtangis.

Habang unti-unting
Nahihimlay sa karimlan,
Patuloy ang pagindayog
Upang bigyang buhay
Ang napapagal na kaluluwa.

At sa kanyang pagyao,
Maiiwan ang mga bakas
Ng natunaw na sera
Na minsang nagpainit
Sa malamig na gabi.

Tuesday, October 30, 2007

Baliw at Bilanggo

Pader na itim
Ang kanilang pagitan,
Manipis na hangin
Ang tanging ugnayan.

Mga isip ay nagtagpo
Sa kahong de kuryente.
Mga katauha’y nagbunggo
Sa gitna ng mga kable.

Mahabang kurdon
Ang naging daluyan
Ng dalawang puwersang
Ikinulong sa karimlan.

Ang sala ng una,
Pagtalikod sa kamalayan.
Napiit ang ikalawa,
Sa pagkitil ng nadarama.

Sabay na humagod
Sa rehas na kalawangin,
Iisa ang sukat
Ng seldang nais lisanin.

Sa paghigpit ng kadena,
Sinikil ang pagtangis
Ng tahimik na umaga.

Mga kaluluwang ligaw
Ay malaya na.

Sunday, October 28, 2007

Rosaryo

Shhh!!! Ale,
Wag kang maingay
Nagdadasal ako!

Nagdadasal din ako!
Malaki ang hinihingi ko,
Kaya dapat malakas.

Ano ba hinihiling mo?
Sabihin mo sa akin
At isasama ko
Sa mga panalangin ko.

Isauli mo na
Ang asawa ko!

Wednesday, October 24, 2007

Lantang Bulaklak

Kamakailan lang
Kasabay ng mga klik
At iba’t ibang pitik
Narinig ko ang himno
Mula sa mga bubuyog.
Nakapaligid sila sa'yo.
Nagkakagulo,
Natataranta,
Nag-uunahan.
Nahuhumaling sa kariktang
Likha ng sari-saring kulay.
Naiigaya sa halimuyak
Na buhat sa pagkasariwa.
Subalit mabilis ang pag-akyat
Ng hangin sa bundok
At lahat ay naglaho
Pagdating sa taluktok.

Marahil,
Mananatili na lamang
Ang gandang namasdan
Sa likod ng kamera.

Thursday, October 18, 2007

SALAMIN

Sinabayan ko
Ang pagyukod ng iyong ulo.
Imbis na matunaw
Sa mga titig mo
Sinaklawan ko
Ang iyong kabuoan
Ng mga tingin ko.
Umidayog ka
Sa aking harapan
Ng buong giliw.
Sa iyong
Malikot na galaw
Sinubukan mong agawin
Ang aking katauhan.
Datapuwat ay balot ako
Ng liwanag,
Nasilaw ka
At tumigil sa pag-indak.
Sa muli mong pag-aninag
Nasilayan mo
Ang baluti kong
Likha ng iyong persona.
Nagimbal,
Nagulantang,
Nayanig
Ang iyong pagkatao
Sa katotohanang
Sa akin ay
Wala kang maitatago.
Pagkat sumasaiyo ako
At ikaw ay sumasakin.
Tayo ay iisa.

Pagpaling ko sa kanan
Pumihit ka sa kaliwa.
Hindi mo ako maiiwasan
Talikuran mo man
Ang aking katawan.
Makitid ang espasyo
Sa ating pagitan.
Sa iyong paglapit
Nakapagtataka
Na hindi man nagdaiti
Ang ating kaluluwa
Patuloy na nagsanib
Ang ating hininga.
Napagtanto ko
Ikaw pala
Ang bumubuhay sa akin.

Ginalugad mo
Ang aking mga kanto.
At sa bawat sulok
Natuklasan mo
Ang mga lihim
Sa iyong pagiging tao.
Hindi sinasadya
Unti-unting bumulaga
Sa iyong kamalayan
Ang mga kalakasan mong
Naka-ugat sa akin.
Naisin mo mang ikubli
Ang iyong mga kahinaan
Mananatiling ako
Ang iyong tunay
Na pagkakakilanlan.
Marahil sa akin mo
Lamang masusumpungan
Ang matagal mo ng
Inaasam na kasagutan.
Pagkat sa aking balintataw
Mababanaag mo ang tugon
Na walang bahid
Ng pagkukunwari.
Ikaw ay ako
At ako ay ikaw.

Wednesday, October 10, 2007

ALAMBRENG SAMPAYAN

para kay alambre

Wangis mo’y
Espesyal ang hubog.
May pormang magara
Na kinamamanghaan
Ng sino mang labandera.
Sa Iyong makisig
Na pagkawagayway,
Walang pasubaling
Sa matiponung kawad mo’y
Kay inam sumampay
Upang sa bugso ng hangin
Matuyo itong
Basang suliranin.

Henyo ka
Sa paningin ng araw.
Higit ka pa sa martir
Sa pananaw ng ulan.
Gaano man kabigat
Ang damit mong tangan
Paghihimutok sa iyo’y
Hindi mauulinigan.
Kung minsan,
Di maiiwasang
Ikaw ay mapatid.
Pagkat iyong kalasag
Matibay man,
Ay may hangganan din.

Bininat ka
Ng init at lamig.
At sa iyong pag-iisa
Tanging tukurang kayawan
Ang iyong kasama.
Mga nasaksihan mo
Sa iyong pagkakasabit
Kikintal sa gunita,
Hindi mawawaglit.
Kaya’t bayaan mong
Awitan ka ng maya.
Magpahinga ka sa saliw
Ng kanyang musika
Upang magdugtong
Mga napigtal na alaala.
Nararapat na magpalakas ka.
Pagkat bukas
Mas marami pang labada!

________________________
Keith, alam ko makakaya mo ang lahat
Naniniwala ako sayo.

Saturday, September 29, 2007

ESPASYO

(para sa kanya)

Kung mananalaytay
Ang apoy ng puso
Sa kabuoang batbat
Ng pangamba
Mapapawi kaya
Ang pagkauhaw
Ng kaluluwang ligaw?
Hindi ba’t silakbo
Ang nagtulak
Kung kaya’t sa kabila
Ng pagkapagal
Ay nagawang pumitlag
Ng damdaming
Kay tagal ng nahimlay.
Wala na ang bakas
Ng mga sugat ng kahapon.
At sa gitna ng kalituhan
Isang kidlat ang yumanig
Sa kanyang katauhan!
Tumigil ang pag-inog
Ng sandaigdigan.
At ang nawawala
Maari ng matagpuan
Panahon lamang marahil
Ang tanging kailangan.
Matatabunan na muli
ng liwanag ang karimlan.

_________________________

mula sa salamangka
ng pusong nahahalina
silakbo ang nagtulak
upang maisatitik ang nadarama

Monday, September 3, 2007

SILAKBO

Ikaw ang naghudyat
Upang mailuwal
Ang laman ng isipan.
Nang dahil sayo,
Nabuhay sa katotohanan
Ang damdaming pinag-alab
Ng mga karanasan.
Walang patumangga
Mong inudyukan ang pluma.
Kung kaya’t sa papel
Ay dumanak ang tinta.
Nailathala mo
Ang apoy ng diwa,
Pagkat ikaw
Ang dugo na nanalaytay
sa sanlibutan.
Makapangyarihan ka!

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

Friday, August 3, 2007

KAPATID

para kay marie

Umuwi siyang susuraysuray,
Buti umabot sa pinto
Ng aming bahay.
Imbis na kumatok,
Ginising niya ang lahat
Sa kanyang malakas na iyak.
Moowah! moowah!
Tila isang pumapalahaw na baka,
At Natulig ang aking tenga.
Pagbukas ng pinto,
Bumulwak ang suka.
At umagos ito
Na animo'y lava.
Gusto ko siyang iwan
Sa labas ng tarangkahan.
Ngunit,
Nakita kong
Malamlam ang kanyang
Mga mata.
Waring nakikiusap.
Kaya kahit mabigat siya,
Gamit ang lahat ng aking lakas
Hinila ko siya sa loob.
Pinaliguan.
Binihisan.
Ipinagtimpla ng kape.
Mainit,
Matapang,
May kaunting tamis,
Pero tiyak kong
Magigising ang kanyang
Pagal na kabuoan.
Gusto kong sumigaw!
Mainis at mairita.
Pero natigilan ako,
Mahal ko sya.
Di ko alam
Kung ano ang buhay
Kung wala
Ang mga oras na ganito.
Di ko lubos maisip
Kung paano
Ang lahat kung
Di siya
Ang kapatid ko!

________________________________________________

si marie
Alas-singko na ng umaga, tulog na si Marie. Mabuti naman at payapa na siya.

Alas-tres y media na siya dumating. Tahimik na tinatahak ng aking isipan ang hiwaga ng gabi ng biglang pumitlag ang aking damdamin dahil sa malakas niyang iyak. Dinig ko ang kanyang boses mula sa aking silid. Wala akong nagawa kundi tumayo mula sa aking pagkakahiga. Ako na lamang ang gising sa buong kabahayan.

Lasing na lasing ang kapatid ko. Di ko alam ang mararamdaman ko. Maiinis ba ako o maawa sa kanya. Bahala na. Bukas mag-uusap kaming dalawa.





Wednesday, July 4, 2007

SaLaMaNgkeRa

Huwag kukurap,
Di dapat mag-apuhap,
Pagkat maaring di maaninag
Ang kislap ng kanyang kalasag.

Tila isang tala sa kalawakan.
May liwanag na hatid sa karimlan.
Animo’y isang hudyat ng pag-asa
Sa nasisiphayong kaluluwa.

May kinang ang kanyang salamangka.
Na mamasid sa bawat kumpas ng barita.
Nasasalamin ang naiibang kinabukasan
Sa kanyang misteryosang katauhan.

Isang marikit na awit sa umaga,
Nakabibighani at nakahahalina.
Kaakit-akit ang kanyang katapangan
Nagpapasigla sa nanambitan.

Maihahalintulad ang kanyang kapangyarihan
Sa diwatang reyna ng karagatan.
Ang busilak ngunit mapanuri niyang puso,
Tiyak na masisilip gaano man ito itago.

Siya ang salamangkera,
Dilag na nababalot ng mahika.
Di maitatanggi ang katotohanan
Na dala niya ay kaligayahan.